NIESTABILNOŚĆ STAWU RAMIENNEGO
Niestabilność stawu ramiennego to zwichanie (podwichanie) głowy kości ramiennej z panewki stawowej, czyli wysuwanie (wypadanie) głowy kości ramiennej z panewki.
Zwichnięcie pierwszorazowe stawu ramiennego
Na ogół zwichnięcia pierwszorazowe (czyli takie, które mają miejsce pierwszy raz) występują po urazie, np. w wyniku szarpnięcia do tyłu ręki odwiedzionej do góry. Zwichnięciom tym towarzyszą duże dolegliwości bólowe w czasie ruszania ręką, obrzęk i „niemożność” ruszania chorą kończyną.
Gdy zwichnięcie jest wynikiem ciężkiego urazu lub utrzymuje się przez dłuższy czas może dojść do uszkodzenia splotu ramiennego (nerwów znajdujących się w ręce). Jest to sytuacja bardzo niebezpieczna, gdyż może prowadzić do dużej dysfunkcji kończyny.
Jeżeli do zwichnięcia doszło u pacjenta w wieku 18-20 lat lub mniej, jest około 80% szans, że dojdzie do ponownego zwichnięcia. W przypadku pacjentów w wieku powyżej 18-20 lat ryzyko ponownego zwichnięcia się stawu ramiennego zmniejsza się, i u osób powyżej 40 roku życia wynosi 20%.
Zdecydowana większość zwichnięć to zwichnięcia przednie. Zwichnięcia tylne są rzadkie i trudne do zdiagnozowania. Do zdiagnozowania zwichnięcia tylnego niezbędne jest wykonanie rentgenu w projekcji pachowej. Rentgen w takiej projekcji nie jest standardowo zlecany, choć powinien być.
W wyniku zwichnięcia głowy kości ramiennej może dojść do różnego rodzaju uszkodzeń w obrębie stawu ramiennego. Do najczęstszych uszkodzeń zalicza się:
uszkodzenie obrąbka typu Bankarta
rozerwanie pierścienia rotatorów
Leczenie zwichnięć pierwszorazowych
Przy zwichnięciu pierwszorazowym, w większości przypadków, stosuje się leczenie zachowawcze. Więcej informacji o leczeniu zachowawczym zwichnięć pierwszorazowych stawu ramiennego znajduje się tutaj.
Zwichnięcia nawrotowe stawu ramiennego
Jeśli bark będzie zwichał się kilkukrotnie, mówimy, że to nawrotowa niestabilność stawu ramiennego. Najczęściej jest ona wynikiem nieprawidłowego wygojenia się obrąbka i rozciągnięcia lub rozerwania przedniej torebki stawu (struktury łączno-tkankowej otaczającej staw ramienny). Wystąpienie ponownego zwichnięcia stawu ramiennego, a co za tym idzie pojawienie się nawrotowej niestabilności, jest wskazaniem do operacji. W przypadku, gdy chory nie zdecyduje się na operację, będzie musiał unikać określonych ruchów, mogących spowodować zwichanie się stawu.
Leczenie zwichnięć nawrotowych
Leczenie zachowawcze zwichnięć nawrotowych jest mało skuteczne. Na ogół prowadzi ono do ponownego zwichania się stawu ramiennego. Jego skuteczność wzrasta wraz z wiekiem pacjenta. Im starszy pacjent tym leczenie zachowawcze przynosi lepsze efekty.
Leczenie operacyjne jest uzależnione od stopnia uszkodzenia i można je podzielić na dwie kategorie: artroskopię i operację na otwarto.
W ramach leczenia artroskopowego wykonuje się dwa typy zabiegów, które na ogół wykonuje się razem podczas jednej operacji: operację Bankarta i zabieg Remplisage.
Operację na otwarto wykonuje się u pacjentów, których nie można leczyć artroskopowo. Najczęściej są to osoby, u których, w wyniku kilkukrotnego zwichnięcia, doszło do zaniku obrąbka. Zabieg na otwarto wykonuje się też u osób, u których doszło do złamania brzegu kostnego panewki. Najbardziej popularna i najczęściej stosowana operacja w metodzie na otwarto to zabieg Bristow-Latarjet.
Więcej informacji o niestabilności stawu ramiennego, leczeniu i postępowaniu pooperacyjnym znajduje się TUTAJ